[գոյական]
1. Կրոնական տեսակետից սուրբ համարվող բան (էություն, վայր ևն): Փախչելու միջոցին Լուսավորիչը... սրբությունները թաքցրեց անտառի մեջ, մի անհայտ տեղում (Րաֆֆի):
2. Այն, ինչ որ մեկի համար սուրբ՝ նվիրական է համարվում, մեկի ծայրահեղորեն նվիրական էակ՝ առարկա՝ գաղափար: Հայրենիքն Է նրա միակ սրբությունը:
3. Բարոյական անբասիր հատկություն՝ սկզբունք՝ գաղափար ևն: Նա ամեն բան ծախեց փողով, ոտքեց ամեն սրբություն (Հ. Թումանյան):
4. Այն ամենը, որ մարդու հոգուն՝ սովորություններին ևն հարազատ՝ նվիրական է: Կովատերը կատաղած հայհոյում Էր Լևոնի բոլոր սրբությունները (Ն. Զարյան):
5. Մեկի համար պաշտամունքի պես նվիրական դարձած անձ: Այդ կինը նրա սրբությունն է, պաշտամունքը:
6. Վսեմություն, ազնվություն, վեհություն: Հոգու՝ մտորումների՝ ձգտումների սրբություն:
7. Անխախտելի՝ անառարկելի՝ բացարձակ դրական բան՝ հանգամանք: Սրբություն՝ պարտականություն՝ ճշմարտություն:
8. (կրոնական) Սրբավայր:
9. (կրոնական) Հրեաների վկայության խորանը:
10. (կրոնական) Կաթողիկոսների՝ հայրապետների հարգական մակդիր:

գ. 1. Մաքրության, կուսություն, անպղծություն, անարատություն, անմեղություն, անբծություն, անապակություն, (հնց.) սրբականություն, սրբամտություն, սրբեցոդաթյուն, Արբեցություն, սրբազանություն, սրբամասնություն: 2. Տես Հաղորդություն:

պղծություն

թյան 1. Святыня. 2. Святость. 3. (եկեղ.) Святейшество. 4. (կրոն.) Скиния. ◊ Սրբություն սրբոց святая святых. Սրբություն առնել причаститься.