1)

(սե)
1. Հայկական այբուրենի 29-րդ տառը, ատամնային շփական խուլ բաղաձայն հնչյունի գրային նշանը:
2. Իբրև թվական 2000, 2000-րդ:

2)

Առաջին դեմքի վերջահար հոդ:
1. Որպես ստացական՝
ա) եզակի թվով գոյականի կամ գոյականաբար գործածվող այլ խոսքի մասի պատկանող բառի հետ՝ իմ: Գիրքս (=իմ գիրքը):
բ) Հոգնակի թվով գոյականների և գոյականաբար գործածվող բառերի հետ՝ իմ կամ մեր: Ընկերներս եկան (=իմ ընկերները եկան): Արի նստարաններս փոխենք (=արի մեր նստարանները փոխենք):
գ) Թե՛ միավանկ և թե՛ բազմավանկ բառերին՝ -ներ հոգնակերտն ավելացնելով (արտասանելով ըներս)՝ մեր (առարկան առնվում Է սովորաբար որպես եզակի): Սիրտներս (=մեր սիրտը, մեզանից յուրաքանչյուրի սիրտը):
դ) Գոյականի սովորական հոգնակիին ավելացնելով նոր հոգնակերտ՝ -ներ, նշանակում Է՝ մեր (հոգնակի առնված գոյական ցույց տալով): Սրտերներս, գրքերներս, տետրակներներս (=մեր սրտերը, մեր գրքերը, մեր տետրակները) [բազմավանկ բառերի համար անսովոր է և բարբառային]:
2. Որպես դիմորոշ հոդ՝ ես, մենք: Ես՝ ծառայողս: Մենք՝ ծառայողներս:
3. Որպես ցուցական հոդ՝ այս: Տողերիս գրողը (=այս տողերի գրողը):