նահապետի, նահապետներ, [գոյական]
1. Մի տոհմի՝ ցեղի նախահայր:
2. (պատմական) Նախարարական տան գլխավոր, նախարար: <<Նահապետ, ո՜վ է... վարձակն այս լուսաստինք>> (Դ. Վարուժան):
3. (փոխաբերական) Գիտության՝ գրականության՝ արվեստի ևն որևէ բնագավառի ավագագույն մեծավաստակ ներկայացուցիչ: Սովետական Միության հերոս Ալեքսեյ Արխիպովիչ Լեոնովը հայ գեղանկարչության նահապետին նվիրելով տիեզերքում կատարած նկարների գիրքը, պատմում Է, թե ինչպես Էր ինքը նկարում տիեզերական տարածության մեջ:
4. (փոխաբերական) Որևէ գերդաստանի ավագագույն տղամարդը: Ընտանիքի նահապետը պապն Էր, որի 80 տարին նոր Էր բոլորել:
5. (փոխաբերական) Առհասարակ՝ որևէ համայնքի ավագագույն տղամարդը, ամենածերը տվյալ համայնքում: Սիմոն Ամին գյուղի նահապետն Էր:
6. (փոխաբերական) Անտառի՝ պարտեզի ևն ամենից ավելի մեծ տարիքն ունեցող ծառը: Բոցավառվեց ծառաստանի նահապետը՝ ծեր կաղնին (Սարմեն):
7. (փոխաբերական) Իր տեսակի՝ միջավայրի ևն մեջ որևէ տեսակետից ամենից աչքի ընկնողը (ավագագույնը, ամենախոշորը, ամենաբարձրը, ամենազորեղը ևն): Տեսնում եմ... ծեր նահապետին՝ ամպերին թիկնած (Գ. Բորյան):

գ. 1. Նախահայր,- նախապապ, նախնիք, նախորդ, (հնց.) նախահավ, նախածնող, նախապետ: 2. Հայրապետ: || Ցեղապետ, տռհմապետ, տոհմագլուխ (հզվդ.):

ի Патриарх, родоначальник.