[ածական]
1. Որևէ բանի վարժված՝ ընտելացած՝ սովորած: Այ սարի սովոր աղջիկ (Հ. Թումանյան):
2. Վարժ, որոշակի վարժության հմտացած: Մինսայանը սովոր ձեռքով տեղափոխում Էր իր և Աշխենի իրեղենները (Նար-Դոս):
3. Հայտնի, ծանոթ: Լսվեց սովոր ոտնաձայնը:
4. Մեկի՝ մի բանի համար սովորական դարձած, սովորական բնույթ կրող: Այդ ապարանքը սովոր Է ամբողջ գիերը վառված լինել (Րաֆֆի):
5. Սովորություն դարձրած՝ սովորություն ունեցող: Ես սովոր չեմ մարդկանց առաջ գլուխ խոնարհել:

ա. 1. Ընտել, վարժ, կիրթ, փորձ (հնց.), (բրբ.) սովորցուկ, սովրուկ, սորվուկ: 2. Ծանոթ, ընտանի:

ա. 1. Привычный, обычный. 2. Привыкший.