բառի, [գոյական]
1. Լեզվի միավոր՝ հնչյուն կամ հնչյունախումբ, որ ունի իմաստ և ինքնուրույն գործածություն:
2. Խոսք:
3. (հոգնակի) Աննշանակ՝ անհասկանալի խոսք, բառերի կույտ:
4. (հոգնակի) Ոչ իրական՝ իրականության չհամապատասխանող խոսք՝ պնդում խոստում (ի հակադրություն գործի): Բառեր՝ ինչքան ուզեք, իսկ արդյունք չկա:

գ. Խոսք, բան, առասոլթյոլն (հնց.):

ի Слово. ◊ Բառ առ բառ слово в слово, дословно. Բառի(ս) բուն իմաստով в собственном смысле слова. Բառիս լայն իմաստով в широком смысле слова. Բառի(ս) նեղ իմաստով в узком смысле слова. Բառերը կուլ տալ глотать слова.